Senle tekrar karşılaşmak çok heyecanlandırdı beni. Emailler, ara sıra sen uygun oldukça telefon konuşmaları. Bunların hepsi yüreğimi ısıtıyor. Evet hala o özel yerdesin ben de. Gitmeni, beni bırakmanı yavaş yavaş anlıyorum. Kalbin, ruhun uzun zamandır ona aitmiş belki.Ama biliyorsun bir anda seni algılamak, senle olmaya alışmak çok kolay değil. Alıştığımda bir daha hayatımda olmama korkum, seni kırma-üzme ihtimalleri(bunu tahmin etmek gerçekten çok zor, bir kelime seni benden alıp çok uzaklara götürebilir...Bunu anlamam uzun zaman aldı belki, yok aslında biliyordum.)
Çok çok mutlu ol, her günü her anı ışığınla aydınlat.
Neden bu fotoğraf: Senin fotoğrafın değil, çektiklerimden biri olabilirdi ama onu bile paylaşmak istemiyorum şu an.
Yağmuru senin kadar seven bir insan daha görmedim. Şemsiyelere alışmaya başlamışsın. Geçen gün arabayla geçerken sen mor şeffaf şemsiyenle servisini bekliyordun, ve ondan gelen mesajları okuyordun sanırım. Merak ediyorum aslında kalbinde bu kadar yoğun yer kaplayan o adamı. Fotoğrafa dönersek:Gülümsemenin eşsizliğini, gözlerindeki o muzip parlaklığı, büyünü, enerjini, topuklu ayakkabılarını-dişiliğini- hatırlatıyor bana. Özlüyorum seni, senin ben de olmanı. Buzdolabımın üstünde yaptığın o çizimler var hala. Aynama çizdiğin gülen dil çıkarmış Burtonvari karakteri silemiyorum, silmeye kıyamıyorum.
Sonra bu adamı-aklını başından alanın kim olduğunu düşündüm- tanıyabilceğim geldi aklıma. Bir gece senle kahve içerken, sen su içiyordun limon dilimli ve defterine birşeyler çiziyordun. Telefonun çaldı. Kapadığında bir mesaj gördün ve gözlerin doldu. Noldu dediğimde, keşke geldiği an görseydim dedin. O'ydu sanırım. Bu kim olduğunu tahmin etmemi kolaylaştırıyor.
Biliyorum kızacaksın bunu bloga yazdım diye ama hislerini saklama.
Fotoğrafa tekrar dönersek: bu kadar yüksek bir teras senin de hoşuna giderdi. Ev konusunda gelişme var mı? Hayalin oturuyor mu taşlara?
Hadi bir şarkı tut.
"her işte bir hayır, bu işte hepsi sensin" -Yalın
kendine çok iyi bak, hayallerini-umutlarını kaybetme.
